انواع میوپاتی:

1. گروه دیستروفی های عضلانی

2. گروه میوتونی ها

3. میوپاتی های التهابی(ناشی از عفونت مانند توکسوپلاسموز و انواع ویروسی،موارد اتو ایمیون مانند پلی میوزیت,سارکوئیدوز و پلی میالژیا روماتیکا)

4. میوپاتی های آندوکرین(مانند پرکاری تیروئید و کم کاری تیروئید، پرکاری غده فوق کلیه و پرکاری هیپوفیز)

5. میوپاتی های ناشی از فلج های دوره ای

6. میوپاتی های مادرزادی

7. میوپاتی های ناشی از اختلالات بیوشیمیایی(مثل بیماری های ذخیره گلیکوژن، بیماری های ذخیره چربی و میوپاتی میتوکندریایی)

8. اختلالات عضلانی ناشی از مواد سمی(توکسین ها) و داروها (از این گروه می توان به مواردی چون کورتیکواستروئیدها، فنی توئین، کلوفیبرات، هروئین، آمفتامین ها، فنوباربیتال و... اشاره کرد)

  دیستروفی های عضلانی
در دیستروفی های عضلانی که جزو میوپاتی های ارثی محسوب می شوند، عضلات به صورت مستقیم درگیر شده و عملکرد آنها دچار اختلال می گردد. دیستروفی دوشن (Duchenne) و دیستروفی بِکر(Becker) دو نمونه از میوپاتی های ارثی می باشند. که در بیماری دوشن یک نوع پروتئین عضلانی به نام دیستروفین(Dystrophin)ساخته نمی شود و ناتوانی بدن در ساخت این پروتئین باعث ضعف و آتروفی عضلات کمربند لگنی و ران ها می گردد. علاوه بر این، در این بیماری، عضلات شانه و عضلات نواحی انتهایی اندام ها نیز با شدت کمتری درگیر می شوند.

در دیستروفی بِکر برخلاف دوشن که با فقدان پروتئین دیستروفین همراه است، پروتئین دیستروفین به صورت غیرطبیعی ساخته می شود و در نتیجه به تدریج باعث ضعف و اختلال در عملکرد عضلات مفاصل لگن، ران، بازو و کتف می گردد. درگیری عضلات در دیستروفی بِکر نسبت به دوشن روندی آهسته تر دارد و شروع بیماری نیز دیرتر از دیستروفی دوشن می باشد (اواخر دوران کودکی یا نوجوانی).

گاهی اختلال در عملکرد عضلات به صورت مستقیم در خود بافت عضلانی نیست. بلکه به دلیل بیماری خاصی، عضلات نیز درگیر می شوند. اختلال در عملکرد تیروئید (پرکاری یا کم کاری)، دیابت، مسمومیت های دارویی، بعضی مواقع به دلیل وجود تومورها، ضعف عضلانی در افراد الکلی، پلی میوزیت و موارد دیگر از نمونه هایی از این موارد محسوب می شوند که گاهاً از آنها تحت عنوان میوپاتی های ثانویه نام برده می شود. در میوپاتی های ثانویه نیز عضلات به خصوص در قسمت فوقانی اندام ها دچار ضعف و تحلیل می شوند.