تظاهرات كلينيكي سكته مغزي سیستم وستیبولار

تظاهرات كلينيكي سكته مغزي سیستم وستیبولار با شدت، محل درگيري عروق مغزي و آسيب مراكز سيستم اعصاب مركزي ارتباط داشته و داراي علائم و نشانه‌هاي نورولوژيك متفاوتي است.  شایع ترین سکته ی سیستم وستیبولار که برای اولین بار در قرن نوزدهم گزارش شد سندرم والنبرگ است که به  آن سندرم مدولار خارجی نیز می گویند. این نوع سکته یک حادثه ی عروقی است که می تواند در شریان های خلفی – تحتانی و یا قدامی تحتانی مغز اتفاق بیفتد. به عبارت دیگر این یک سکته ی قسمت خارجی تنه ی مغزی است.  به خاطر اینکه هر دو شریانی که سیستم وستیبولار را خونرسانی می کنند نواحی دیگر را  نیز تغذیه می کنند بنابراین علائم سندرم خارجی مدولار می تواند شامل فقدان حس و حرکت با هم، سرگیجه ، عدم تعادل، آتاکسی، از دست دادن حس درد و حرارت در تنه و اندام های سمت مخالف ، علائمی مانند بی حسی صورت در همان سمت و اختلال بلع باشد. در گیری شریان تحتانی-خلفی می تواند با انحراف چشم و در گیری شریان تحتانی-قدامی می تواند باعث وزوز گوش، فقدان شنوایی، ضعف صورت و کاهش پاسخ های محیطی وستیبولار شود. به عبارت دیگر این بیماران سرگیجه ، مشکل در ایستادن و راه رفتن ، فقدان حس در صورت همان سمت و اندام های مخالف، مشکل در صحبت کردن و بلع ، حرکات غیر ظبیعی چشم و آسیب های شنوایی دارند. علاوه بر ترومبوز و ایسکمی قطع شریان مهره ای به دلیل آسیب های ورزشی و به وسیله ی دستکاری و مانیپولاسیون های مهره ای در گردن نیز می تواند باعث ایجاد سندرم والنبرگ شود. بیماران  با این سندرم اغلب به توانبخشی ارجاع می یابند هر چند اکثر آنها خودبخود بهبود می یابند. هیچ مطالعه ای تاثیر توانبخشی را بر روی بهبودی این بیماران نشان می دهد که این بیماران  معمولاً پاسخ خوبی به درمان توانبخشی خصوصاً کاردرمانی می دهند. کاردرمانی در این بیماران باید شامل مهارت های عملکردی، درمان های تعادلی و تمرینات خوگیری باشد.