حمله بیماری ام اس (MS) به بدن

وقتی که سیستم ایمنی بدن یک فرد دچار اختلال شد و التهاب اعصاب رخ داد؛ بدن در درک ملین (روکش سیستم عصبی که دقیقاً شبیه روکش پلاستیکی روی سیم برق عمل می کند) به عنوان مزاحم دچار مشکل می شود و حملات رخ می دهند. پالس ها و داده های الکتریکی که در طول اعصاب ما در سفر و در حال انتقال هستند کند تر می شوند. علاوه بر این، اعصاب خود نیز آسیب می بینند. اگرچه بعداً در حالی که میلین ممکن است بعد از حمله به ترمیم خود بپردازد اما تاثیرات آن باقی مانده و همانند زخم بر روی سیستم عصبی دیده می شوند. پلاک ها (که در واقع همان زخم های روی سیستم عصبی هستند) هر چه که بیشتر و بیشتر اعصاب را تحت تاثیر قرار دهند؛ مشکلاتی در فرد پیش می آید، که به علت آسیب سیستم عصبی بر روی چشم ؛ کنترل گفتار ، راه رفتن ؛ نوشتن و حافظه پیش می آید و سبب اشکال در عملکرد این قسمت از بدن می شود.

علت بیماری ام اس

اگرچه نقش وراثت در این بیماری تایید نشده است، اما بی تاثیر هم نیست. ۱% از عموم مردم ممکن است به این بیماری مبتلا شوند اما احتمال ابتلای اعضای درجه یک فرد مبتلا شده به این بیماری بیشتر و در حدود ۱-۳ % است. مثلاً در دو قلو های یکسان به ۳۰% و در دو قلو های غیر یکسان یه ۴% می رسد. این آمار نشان از نقش ژنتیک در بیماری ام اس دارد. اگرچه نقش عوامل محیطی و به خصوص زندگی شهری و صنعتی و همچنین موقعیت جغرافیایی (منطق سردسیر) نیز نقش مهمی در گسترش این بیماری نقش دارند.

چه کسانی به این بیماری دچار می شوند ؟

در سطح جهانی شیوع این بیماری به طور متوسط ۳۰ در هر ۱۰۰ هزار نفر است. ۳۵۰ هزار نفر در ایالات متحده به این بیماری مبتلا هستند. معمولاً شخص مبتلا به ام اس در سال های بین ۲۰ تا 4۰ سال تشخیص داده می شود. اما در کودکان و افراد مسن نیز دیده می شود. زن ها دو برابر مردان احتمال ابتلا به این بیماری را دارند. اکثر مبتلایان به بیماری افراد بین ۲۰ تا 4۰ سال هستند و در کل جهان، هر چه از خط استوا دورتر شویم، خطر ابتلای به بیماری هم بیشتر می‌شود. به طوریکه در مناطق سردسیر عرض‌های بالا و پایین جغرافیایی این بیماری بسیار شایع است. تحقیقاتی در جریان است تا نقش نور آفتاب و ویتامین دی را در ابتلای به MS مورد بررسی قرار دهند.
 

کاردرمانی در بیماری ام اس

کاردرمانی سبب ارتقاء توانایی در انجام فعالیت های روزمره زندگی در مبتلایان به ام اس می شود. البته به شرط اینکه انجام این تمرينات تداوم داشته باشد، نتايج بهتري خواهد داشت. که برای کسب نتایج موثر، بهتر است:

1.کاردرمانی در صبح یا عصر انجام شود.
2.در هنگام کاردرمانی به بیمار به مقدار کافی و لازم استراحت داده شود.
3.انجام تمرینات به شکلی نباشد که سبب افزایش دمای بیمار شود.
4.جهت کم کردن سفتی عضلات از گرما استفاده نکنید.
5.انجام چندین مرحله کاردرمانی در طول یک روز بسیار مفیدتر از چند ساعت کاردرمانی مداوم در طول یک روز است.